Siostro, ręcznik!

Kilka tygodni temu, konkretnie drugiego dnia lipca, poczyniłam pewien niebywale korzystny zakup - udało mi się nabyć uroczą, nieco wysłużoną, ale skrywającą ogromny potencjał witrynę lekarską z 1961 r.

Niesamowitości tej transakcji dodał fakt, że witrynę kupiłam od gospodyni jednego z moich ulubionych blogów, SentiMenti. Pod tym adresem można obejrzeć jej prezentację :-)

Radości mej nie było końca, kiedy okazało się, że wyprzedziłam wszystkich chętnych, plasując się na pierwszym miejscu w wyścigu po to cudo. Dodatkowo Pani Joanna była tak miła, że zgodziła się przezimować szafkę u siebie do momentu, kiedy zorganizujemy odpowiedni transport.

Pan Domu pomógł Konkubentowi załadować skarb do samochodu i witryna wyruszyła w podróż życia - z Zagłębia na Śląsk :-)

Niestety, na miejscu nie mieliśmy do dyspozycji pomocnej dłoni i asystentem do wnoszenia na drugie piętro tej ważącej kilkadziesiąt kilogramów szafy miałam być, proszę Państwa, ja :-D

Los nam jednak sprzyjał tego dnia i zesłał w pobliże naszego samochodu pewnego Uczynnego Człowieka. Uczynny Człowiek, widząc co się święci, zaproponował zupełnie bezinteresownie, że zajmie moje miejsce i pomoże wytaszczyć mebel po wysokich schodach. Tym samym moja funkcja ograniczyła się do "przytrzymania tasi", którą niósł ze sobą Uczynny Człowiek oraz otwieranie napotykanych po drodze drzwi.

Szafka została wniesiona, a prace nad jej odświeżeniem zostały rozpoczęte.

Nie było lekko. Było ciężko. I śmierdząco. Witryna wyraźnie swym zapachem zdradzała, że zgodnie z przeznaczeniem, dłuuugie lata mieszkała w szpitalu bądź przychodni.

Postanowiliśmy zdrapać z niej miętową farbę w tych miejscach, w których nie trzymała zbyt mocno - jak się okazało, musieliśmy zdrapać farbę właściwie z całej szafy. Praca trwała dzień cały - od rana do nocy. Brud natomiast i resztki farby znajdujemy w mieszkaniu do dziś.

Pod warstwą zielonej farby oczom naszym ukazał się las... las czarnych nóżek - postanowiliśmy ten detal odtworzyć, a reszta witryny pomalowana została dwukrotnie białą farbą olejną. Następnym krokiem było dorobienie szklanych półek (udało się za trzecim podejściem - szafka nie jest zespawana najrówniej...).

Na koniec Konkubent z największym pietyzmem oczyścił szyldy zamków ze starej farby:

Kupując witrynę miałam zamiar postawić ją w kuchni, ale kiedy do mnie dotarła, wiedziałam już, że jej miejsce jest gdzie indziej.
Oto nasza interpretacja:

Okazała się fantastycznie funkcjonalna - dolna część skrywa domową chemię, a górna akcesoria kąpielowe:

 

kosz z kosmetykami

 ręczniki i odświeżacz toczący bój z zapachem farby olejnej :-)

zestaw niezbędny do waniennego relaksu

W tym miejscu pragnę zaznaczyć, że słoje z najwyższej półki dostałam od mojej Poli - uratowałyśmy je od wyrzucenia ze starego domu należącego do jej rodziny. Skarbów wyniosłam stamtąd więcej i na pewno będą się tu jeszcze pojawiać.

Witryna bezapelacyjnie zdobyła moje serce, bo łączy to, co dla mnie w meblach najważniejsze - cieszy oko (przynajmniej moje) i jest praktyczna.

A kolejce oczekujących na naszą interwencję, ku mej wielkiej uciesze, ustawiają się już następne starocie... :-)

Appendix:
A oto aranżacja wg Zojownika:

Ale biorąc pod uwagę panującą aktualnie temperaturę, sądzę, że wynika ona raczej z chęci schłodzenia się przy oknie, niż z poczucia estetyki :-)